Ανάπτυξη και ωρίμανση του καρπού της ελιάς

Ανάπτυξη και ωρίμανση του καρπού της ελιάς

Μετά την επικονίαση και ταυτόχρονα με το σχηματισμό και την ανάπτυξη του σπέρματος, τα τοιχώματα του ωαρίου μεγεθύνονται και σχηματίζεται ο καρπός. 6-7 μήνες μεσολαβούν από τη στιγμή αυτή μέχρι την ωρίμανση του καρπού. Σ’ αυτούς τους μήνες, ο καρπός περνά από διαδοχικά αναπτυξιακά στάδια, και ο ρυθμός ανάπτυξής του είναι ίδιος μ’ εκείνον των πυρηνόκαρπων. Διακρίνονται τρεις αναπτυξιακές φάσεις. Η πρώτη φάση χαρακτηρίζεται από μεγάλη κλίση και διαρκεί γύρω στους δύο μήνες (Ιούνιο-Ιούλιο). Σ’ αυτή τη φάση αναπτύσσεται κυρίως ο πυρήνας, σε αντίθεση με το σαρκώδες μέρος. Τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο διεξάγεται η δεύτερη φάση, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι ο βραδύτερος αναπτυξιακός ρυθμός του καρπού. Η σάρκα του καρπού αρχίζει να αναπτύσσεται και μέχρι το τέλος της φάσης ο πυρήνας σκληραίνει και η ανάπτυξη σταματά. Τέλος, η τρίτη φάση αρχίζει τον Οκτώβρη και στη διάρκειά της ο καρπός ξαναναπτύσσεται με ταχύτατο ρυθμό. Σ’ αυτή την τελική φάση, παρατηρείται ραγδαία αύξηση του υγρού βάρους, η οποία και επιμένει μέχρι να αλλάξει το χρώμα από πράσινο σε σκούρο πορφυρό ή μαύρο. Σ’ αυτή την περίοδο, η ανάπτυξη και η ωρίμανση του καρπού απαιτεί διαρκή προμήθεια μεταλλικών και άλλων στοιχείων. Η έλλειψη νερού και θρεπτικών συστατικών στη διάρκεια της φθινοπωρινής βλάστησης μπορεί να επηρεάσει σοβαρά την παραγωγή του ίδιου χρόνου αλλά και την παραγωγικότητα του δέντρου για το επόμενο έτος. Το έδαφος που περιβάλλει το φυτό δεν πρέπει να σκαφτεί βαθύτερα από 20 εκ. για να αποφευχθεί η βλάβη στις επιφανειακές ρίζες. Έτσι θα αναμιχθεί το λίπασμα με το χώμα και θα ετοιμαστεί το χώμα για να δεχτεί τη βροχή και να διατηρήσει την υγρασία όσο το δυνατό περισσότερο. Ο ταυτόχρονος περιορισμός των ζιζανίων βοηθά το φυτό και το ετοιμάζει για τη συγκομιδή. Οι επιτραπέζιες ελιές, για τις οποίες η αύξηση του βάρους έχει τεράστια οικονομική σημασία, συλλέγονται μετά τη ραγδαία ανάπτυξη και την ολοκλήρωση της αλλάγής στο χρώμα, αλλά οριστικά πριν τα καλά χαρακτηριστικά υποστούν βλάβες από τα φθινοπωρινά κρύα, που εμφανίζονται κυρίως στις ψυχρότερες περιοχές της χώρας. Για τις ελιές που χρησιμοποιούνται στην ελαιοπαραγωγή, σημασία έχει η ολοκλήρωση του σχηματισμού του ελαιώδους περιεχομένου. Η εναπόθεση ελαίου στον καρπό αρχίζει στις αρχές Αυγούστου, αυξάνεται το φθινόπωρο και το χειμώνα και φθάνει στο μέγιστο το Δεκέμβρη-Γενάρη, οπότε ο καρπός έχει γίνει μαύρος, ανάλογα με την ποικιλία πάντοτε, αλλά και τις περιβαλλοντικές συνθήκες, την τοποθεσία και την ευφορία του εδάφους.