«Καμία χώρα του κόσμου, δεν απειλεί το ελληνικό ελαιόλαδο, παρά μόνο οι ίδιοι οι Έλληνες

«Καμία χώρα του κόσμου, δεν απειλεί το ελληνικό ελαιόλαδο, παρά μόνο οι ίδιοι οι Έλληνες»

«Η Αργεντινή, η Χιλή, το Περού, η Κίνα είναι χώρες “νέες” στην καλλιέργεια του ελαιολάδου. Όμως ούτε η Κίνα ούτε οι χώρες της Λατινικής Αμερική απειλούν το ελληνικό ελαιόλαδο.

Αυτό το λέω ξεκάθαρα και με την εμπειρία του ανθρώπου που δουλεύει στην ελιά περισσότερα από 30 χρόνια. Ό,τι και να κάνουν οι δυνατότητές τους είναι περιορισμένες. Εγώ φοβάμαι τους Έλληνες».

Αυτό είπε μιλώντας στοMadeinCreta ο διευθυντής του Ινστιτούτου Ελιάς και Υποτροπικών Φυτών Χανίων Δρ. Κώστας Χαρτζουλάκης ο οποίος πρόσφατα επέστρεψε από την Κίνα.

Εξηγώντας ο ίδιος τι εννοεί, με δεδομένη και την πλήρη εικόνα που έχει από την παγκόσμια αγορά, αφού πριν την Κίνα, είχε βρεθεί στην Αργεντινή, το Περού και τη Χιλή επεσήμανε τα εξής: «Εγώ δε φοβάμαι τις ξένες χώρες, φοβάμαι τους Έλληνες που έχουν παραμείνει στο έχουμε «καλό λάδι». Την ίδια ώρα που όλοι οι άλλοι προοδεύουν εμείς παραμένουμε στα ίδια. Δε στηρίξαμε την καλλιέργεια είτε με την κρατική μέριμνα είτε ο κάθε παραγωγός.

Δεν προσαρμοζόμαστε στις απαιτήσεις της αγοράς. Η αγορά προχωρεί, ζητάει… Για να πάρεις υπεραξία θα πρέπει να πληρώσεις αντίστοιχο προϊόν. Αλλιώς ο αγοραστής θα πάρει λάδι Τυνησίας το οποίο είναι και αυτό έξτρα παρθένο. Πολύ περισσότερο ένας καταναλωτής από τη Ρωσία που δεν έχει στην κουλτούρα του το λάδι ή ένας Γερμανός. Βλέπει «έξτρα παρθένο» ότι βλέπουν και στο ελληνικό λάδι. Γιατί να πάρουν το ελληνικό με 2,5 ευρώ κι όχι το τυνησιακό ή το ισπανικό με 1,80; Όταν μάλιστα ο Ισπανός έχει τη δυνατότητα να κάνει κάθε μήνα επιδείξεις να είναι εκεί και να δείχνει τα πιστοποιητικά του;

Απλά ο ξένος καταναλωτής συνηθίζει την ισπανική γεύση και μετά το ελληνικό ελαιόλαδο του φαίνεται πικρό γιατί … δεν ξέρει τι σημαίνει αυτή η πικράδα. Από το 1980 και μετά, εμείς περνάμε στο “ντούκου” αυτά που ζητάει ο καταναλωτής. Έχουμε πολλές δυνατότητες αρκεί να τις εκμεταλλευτούμε».

Τεχνική υποστήριξη στους Κινέζους

Ο Δρ. Χαρτζουλάκης και οι ερευνητές του Ινστιτούτου, Δρ. Ε. Στεφανουδάκη και Δρ. Γ. Κουμπούρης μετέβησαν στο Lanzhouτης Επαρχίας Gansuτης Κίνας, ύστερα από πρόσκληση της Ακαδημίας Επιστημών της Επαρχίας Gansu.

Σκοπός της επίσκεψης ήταν η παροχή τεχνικής βοήθειας στα προβλήματα που έχει η καλλιέργεια της ελιάς στην περιοχή, η ενημέρωση για τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του ελαιολάδου και η προβολή ιδιαίτερα του Κρητικού ελαιολάδου.

Στη σύσκεψη που έγινε στην Ακαδημία Επιστημών με συμμετοχή της κας Shu, επικεφαλής του Foreign Experts Affairs από το Πεκίνο, αποφασίστηκε η παροχή τεχνικής στήριξης από το Ινστιτούτο με χρηματοδότηση από την κινεζική πλευρά και η στενή συνεργασία μεταξύ της Ακαδημίας και του Ινστιτούτου σε ερευνητικά προγράμματα.

Και αν σκεφτεί κανείς ότι οι Κινέζοι χρόνια τώρα συνεργάζονται με Ισπανούς και Ιταλούς, καλλιεργούν τις ποικιλίες τους, και παρ’όλα αυτά εμπιστεύτηκαν το ελληνικό ινστιτούτο για την επιστημονική παροχή βοήθειας, μπορεί να αντιληφθεί και την αξιοπιστία του σε παγκόσμιο επίπεδο.

Στην περιοχή Wudu, όπου υπάρχει το 70% της ελαιοκαλλιέργειας της Κίνας, εκτός από τις εκπαιδεύσεις που παρακολούθησαν γεωπόνοι από όλες τις επαρχίες της Κίνας που καλλιεργούν την ελιά, επισκέφθηκαν σταθμούς έρευνας, φυτείες ελιάς, ελαιουργεία και μονάδες τυποποίησης.

H παραγωγή στην Kρήτη στα ίδια στρέμματα με την Κίνα είναι 50 φορές πάνω!

Η καλλιέργεια της ελιάς στην Κίνα άρχισε στα μέσα της 10ετίας του 1960 και πιο συντονισμένα στο τέλος της 10ετίας του 70.

Σήμερα καλλιεργούνται περίπου 250.000 στρέμματα στις επαρχίες Gansu, Sichuan και Yunnanμε συνολική παραγωγή 1.200 τόνους ελαιολάδου.

H παραγωγή στην Kρήτη στα ίδια στρέμματα είναι 50 φορές πάνω!

Οι κύριες ποικιλίες είναι οι Leccinoκαι Frantoio (ιταλικές), Picual (ισπανική) και τα τοπικά υβρίδια ΕΖ9 και JF6, ενώ υπάρχουν και μικρές φυτείες με την Coratina (ιταλική) Arbequina (ισπανική) και τη δική μας Κορωνέϊκη.

Παρά τις προσπάθειες, η παραγωγή των δένδρων είναι πολύ χαμηλή λόγω των αντίξοων καιρικών συνθηκών που επικρατούν στα κρίσιμα στάδια για την παραγωγή της ελιάς.

Όπως εξήγησε ο διευθυντής του Ινστιτούτου Ελιάς και Υποτροπικών Φυτών Χανίων, παρά το γεγονός ότι η Κίνα δε θα έχει – εξαιτίας των κλιματολογικών συνθηκών που δεν ευνοούν την καρποφορία – ανταγωνιστική παραγωγή, οι Κινέζοι επενδύουν στις καλλιέργειές τους ενώ σταδιακά μαθαίνουν και τη γεύση του λαδιού και τα οφέλη του για τον οργανισμό. Βέβαια δεν το γεύονται κάθε ημέρα στο πιάτο τους.

Το κλίμα όπου καλλιεργείται η ελιά είναι ξηρό με έντονες βροχοπτώσεις το Σεπτέμβριο και έλλειψή τους στα κρίσιμα στάδια για την παραγωγή, τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο.

Αποτέλεσμα αυτού είναι τα προβλήματα στην καρποφορία, παρά το γεγονός ότι το λάδι θεωρείται καλό.

Εξαιτίας του καιρού στην Κίνα ένα δέντρο παράγει μισό με ένα κιλό λάδι την ίδια ώρα που ένα δέντρο στην Κρήτη παράγει κατά μέσο όρο δέκα κιλά λάδι!

«Οι περιοχές όπου καλλιεργείται το λάδι είναι «υποβαθμισμένες» είναι βουνά τα οποία έχουν κλίση από 25-50% ,διαβρωμένα, φτωχά εδάφη, για αυτό και η παραγωγή τους είναι φτωχή. Προσπαθούν να κάνουν δικές τους ποικιλίες, αλλά οι καλλιέργειες τους είναι οριακές.

Η παραγωγικότητά τους δεν μπορεί να αυξηθεί. Ότι και να κάνουν δεν μπορούν να τα βάλουν με το κλίμα».

Όσον αφορά στην εξαγωγή ελαιόλαδου, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι δύσκολη υπόθεση επειδή το εμπόριο ελέγχεται από την κεντρική εξουσία. Αξίζει να σημειωθεί ότι στα βάθη της Κίνας εντοπίστηκαν και δύο ελληνικής κατασκευής ελαιουργεία.

Αργεντινή

Στην Αργεντινή έχουν επενδύσει στην ελαιοκαλλιέργεια. Έχουν όμως και εκεί θέμα με το νερό. Για να αποδώσει η καλλιέργεια πρέπει ο παραγωγός να ποτίζει με 1000 m3 το στρέμμα ενώ στην Κρήτη για να υπάρχει καλή παραγωγή απαιτούνται στην ίδια έκταση 150 και 200 m3. Επιπλέον κάθε 5-6 χρόνια παγετός καίει τα δέντρα.

http://olympia.gr/

madeincreta.gr