Ποιά είναι η αλήθεια για την ελληνική γεωργία?

Η απειλή της «φούσκας» πάνω από την ελληνική γεωργία

Αντιμέτωπη με ένα ιδιότυπο φαινόμενο «φούσκας» βρίσκεται αυτό τον καιρό η ελληνική γεωργία, καθώς την ίδια στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία των αγροτικών εκμεταλλεύσεων κινείται στα όρια της βιωσιμότητας, στον αστικό κυρίως χώρο, αναπτύσσεται μια ζωηρή φιλολογία που θέλει την ενασχόληση με τη γεωργία να μοιάζει με «χρυσωρυχείο».


Συχνά παρατίθενται «μισές αλήθειες» που προβάλλουν πτυχές μόνο των επενδυτικών πρωτοβουλιών και δημιουργούν ειδυλλιακή εικόνα για τη θέση των συντελεστών της αγροτικής παραγωγής,
Στη χώρα της υπερβολής, όπου ο ενθουσιασμός διαδέχεται την απογοήτευση και η αισιοδοξία τη μιζέρια, με αφορμή κάποια πετυχημένα projects «καθετοποιημένων» κατά βάση μονάδων, προβάλλονται με υπερβολικό τρόπο και όσο ποτέ άλλοτε ορισμένες πτυχές της αγροτικής δραστηριότητας,  δημιουργώντας σε πολλούς την εντύπωση ότι πρόκειται για το Ελ Ντοράντο και να κάνει τους συντελεστές της αγροτικής παραγωγής «πλούσιους» από τη μια μέρα στην άλλη.

Το θέμα καλλιεργείται κυρίως από τους ντόπιους «μέντορες» των τηλεοπτικών καναλιών αλλά και από τον αστικό Tύπο, καθώς η «φτώχεια» της ειδησεογραφίας σε τομείς που παραδοσιακά έδιναν «τροφή» στα μέσα ενημέρωσης, ωθεί τους εν λόγω διαμορφωτές της κοινής γνώμης σε όλο και συχνότερη εμπλοκή με την αγροτική θεματολογία και τις επιχειρηματικές δράσεις στον τομέα της πρωτογενούς παραγωγής.

Το πρόβλημα είναι ότι συχνά παρατίθενται «μισές αλήθειες» που προβάλλουν πτυχές μόνο των επενδυτικών πρωτοβουλιών και δημιουργούν ειδυλλιακή εικόνα για τη θέση των συντελεστών της αγροτικής παραγωγής, παρασύροντας σε άστοχες επιλογές και λάθος κινήσεις μεγάλο μέρος του ενεργού οικονομικά πληθυσμού.

Το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο στις νέες ηλικίες, όπου από τη μια η ανεργία και οι απογοητεύσεις που φέρνει η οικονομική ύφεση κι από την άλλη η ανάγκη για ένα νέο ξεκίνημα, κάνουν πολλούς ανήσυχους νέους να εμπλέκονται σε εγχειρήματα υψηλού ρίσκου με ορατό τον κίνδυνο «εγγραφής» ζημιών για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.

Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του ελαιολάδου, όπου, την ώρα που οι παραδοσιακοί ελαιοκαλλιεργητές βασανίζονται να διαθέσουν την παραγωγή τους στα 2 με 2,5 ευρώ το λίτρο, η «μαγική εικόνα» της τηλεόρασης επιμένει πεισματικά σε  περιπτώσεις «αλεξιπτωτιστών» του χώρου που πουλάνε το προϊόν τους στα Harrods με 30 και 35 ευρώ το λίτρο. Ακόμα κι αν η περιπτωσιολογία αυτή κρύβει μια μικρή δόση αλήθειας, δεν μπορεί να αποτελέσει πρότυπο ανάπτυξης της ελληνικής γεωργίας και να στεγάσει σε ευρεία κλίμακα τις ανάγκες των Ελλήνων παραγωγών αγροτικών προϊόντων.

Περιθώρια για βελτίωση της θέσης των καλλιεργητών υπάρχουν, όπως υπάρχει και πεδίο δράσης για τη βελτίωση της υπεραξίας που κρύβει μέσα της η εγχώρια αγροτική παραγωγή, ειδικά σε προϊόντα όπως το κρασί, το ελαιόλαδο, το σκληρό σιτάρι, τα όσπρια, τα τυροκομικά και τα κηπευτικά.  Η καλύτερη τύχη τους ωστόσο, προϋποθέτει σχέδιο δράσης, αποκατάσταση των κανόνων της ελεύθερης αγοράς, βελτίωση των οργανωτικών δομών των παραγωγών και δίκτυα διάθεσης των αγροτικών προϊόντων. Παράλληλα με όλα αυτά βέβαια απαιτούνται σημαντικά κεφάλαια και κοπιαστική δουλειά από την πλευρά των παραγωγών.

Θα πρέπει να καταστεί σαφές ότι η δουλειά στο χωράφι ή στο σταύλο δεν είναι αυτό που συχνά μεταφέρουν τα μονταρισμένα πλάνα της τηλεόρασης. Πίσω από κάθε κιλό καλαμπόκι, κεράσια ή γάλα, κρύβεται ο σκληρός αγώνας του κάθε καλλιεργητή ή κτηνοτρόφου να πετύχει τη βέλτιστη παραγωγή με το χαμηλότερο κόστος. Η απόδοση των κεφαλαίων αλλά και η αμοιβή για το χρόνο απασχόλησης που απαιτεί κάθε εκμετάλλευση είναι πολύ μικρά σε σχέση με τις προσδοκίες που καλλιεργούνται και επιτυγχάνεται μόνο μετά από μελετημένες επιλογές, βαθιά γνώση του αντικειμένου και προσεκτικές κινήσεις σε όλα τα επίπεδα.









www.agronews.gr